Robaczywie

W przedszkolu podobno szaleją owsiki, w bloku podobno pojawiły się prusaki. Bardzo mnie to rozbawiło, wszystko takie high class, strzeżone osiedle, potrójne bramy, trzy domofony i ochrona, żeby przypadkiem żul jakis nie przyszedł, pies się nie załatwił, a tu ktoś z sąsiadów sam sobie przyniósł prusaki. No bo nikt mi nie wmówi, że przez otwarte okno wlazły, raczej ktoś od rodziców z prowincji przywiózł (żeby nie było, sama jestem z prowincji). Chwilowo przemysliwuję nad sposobem uchronienia się przed robactwem, zatkanie odpływów niby proste, ale co z wywietrznikami? Na przedszkolne owsiki nie mam sposobu, chyba, ze zacznę dziecko co pół roku odrobaczać profilaktycznie, jak psa, bo z tych badań to nigdy nic nie wynika.

Z tematów przyjemniejszych to musiałam wyprodukować drzewo genealogiczne, bo takie dostaliśmy zadanie domowe z przedszkola. Okazało się, ze nie mamy w domu zdjęć wszystkich pradziadków, a ze względu na skomplikowane układy rodzinne dziecko nie wszystkich dziadków zna. Smutne to, ale prawdziwe. No nic, wyprodukowaliśmy dzieło  z Kronopiem, awantura była straszna, po której moje dziecko wzięło sobie kartkę papieru, naklejkę z clownem z Macdonalda oraz pieczątkę tatusia i zrobiło sobie alternatywną wersję. Po czym wyjaśniłam kto jest kto, odpytałam, z przyswojenia materiału i z rozpędu wyjaśniłam, że dziadek nie żyje, omówiliśmy to i był spokój. Przyszedł Chrabąszcz, zaczął podziwiać dzieło.
- Tato, a twój tata nie zyje. Całkiem na pewno
- ...
- Na pewno jest w niebie z aniołkami.
- No, mam nadzieję...
Podobno dzisaj rano w przedszkolu prezentację dzieła Kronopio zaczął od rewelacji:
- Ten nie zyje, i ten nie zyje...

Nie ma lekko. Life is brutal.